- demigro
- dē-mī̆gro, āvi, ātum, 1, v. n., to migrate from, to emigrate; to depart, remove from or to a place (class.).I.Lit.A.In gen.:B.
de oppidis,
Caes. B. G. 4, 19:ex his aedificiis,
id. ib. 4, 4:ex agris,
Liv. 38, 18 fin.; cf.:ex agris in urbem,
id. 2, 10:loco,
Plaut. Am. 1, 1, 85; cf.Helicone (deae),
Stat. S. 1, 2, 4:in illa loca,
Cic. Agr. 2, 16, 42:in hortos,
Suet. Tib. 35:Pydnam,
Liv. 44, 6:ad virum optimum,
Cic. Cat. 1, 8 et saep.— Absol.:demigrandi causa,
Caes. B. G. 5, 43, 4; so Liv. 38, 23.— Transf., to have recourse to:ad deos et ad sidera,
Treb. Pol. Claud. 12.—Pregn., to depart this life (perh. only in Cic.):II.vetat dominans ille in nobis deus, injussu hinc nos suo demigrare,
Cic. Tusc. 1, 30, 74; cf.: ex hominum vita ad deorum religionem, id. Rab. perd. 10, 30; and:ab improbis,
id. Par. 2, 18.—Trop. (only in Cic.):multa mihi dant solatia, nec tamen ego de meo statu demigro,
Cic. Att. 4, 16, 10:strumae ab ore improbo demigrarunt,
id. Vatin. 16 fin.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.